Aan dit paneel heb ik lang gewerkt, niet meer werkuren dan anders, maar tussen de verschillende werkstadia zat veel tijd.

Ik wilde de roofvogels vrij door het labyrint laten vliegen. Zo heb ik het paneel ook opgezet, eerst het labyrint en de vogels. In die vorm heeft het paneel lang, onvoltooid, naast mijn werktafel gestaan. De vogels geven mij een, voor meer mensen bekend, gevoel van vrijheid maar ook van veiligheid. Door hun scherpe blik kijken ze ver voor uit, ver voor mij uit, verkennen het gebied. Het is alsof zij binnen het labyrint toch al om die onverwachte bocht heen kunnen kijken om te zien of het spoor nog klopt.

Het tekenen van de geabstraheerde huizen werd uiteindelijk een logisch gevolg, de vrijheid en het pad lagen er al, nu de gebouwen; de buitenwereld. Ook in deze vorm heeft het lang op de ezel gestaan. Ik kreeg de kleur niet bepaald, na de wat zware Initiatie-serie wilde ik naar lichter, een enorm palet van stukjes gescheurd en gesneden papier in groentinten kwam voor mij te liggen.

De herfst was aangebroken en ik wilde dit paneel toch graag mee naar de expositie ‘Labyrint of Doolhof’. Tijdens een wandeling door het stadse Vondelpark (een uitzicht waarin vogels, bomen en gebouwen door elkaar heen lopen) zag ik de kleuren van de herfst, niet het bruin, het roodbruin of het rood dat herfst bij mij oproept, maar het groen dat langzaam plaatsmaakt voor geel, de kleur van de vroege herfst, een aankondiging van loslaten.

Met dit beeld in mijn hoofd en deze gedachten kon ik het paneel afmaken. Tussen mijn groene snippers baande het geel een weg.

Het paneel is zonder titel gebleven, inmiddels verkocht. Ik ben benieuwd  of het, wanneer het zijn plek gevonden heeft, een naam krijgt. Het is voor het eerst dat één van mijn grotere panelen zonder titel de wereld ingaat.