Stoeien met ondergronden. Voor het project ‘Kleintje Kunst’ van Galerie ParkArt werk ik op geleverde paneeltjes van 20 bij 20 cm en 12 mm dik van MDF. Het is opvallend om te zien hoe de dikte van het hout meteen veel meer body geeft aan kleiner werk. Ik was in eerste instantie wat huiverig om weer op MDF te werken. Een groter werk (120 x 60) heb ik gruwelijk zien kromtrekken, door de andere kant te behangen kwam het weer redelijk in orde, maar ik ben toen voor de zekerheid overgestapt op multiplex. Nu dus een positieve ervaring met MDF, wel met het verschil dat papiersoorten waar ik normaalgesproken behanglijm voor gebruik zich nu beter laten verlijmen met houtlijm.

Zinnige experimenten.

De afgelopen week was ik bezig met het maken van een voorbeeld voor de workshop ‘mozaïek van krantenpapier’ die in maart zal plaatsvinden. Hiervoor gekozen voor het formaat 20 x 30 omdat het zowel in de lengte als de breedte te gebruiken is, en het voldoende ruimte biedt om verschillende dingen op uit te proberen zonder dat je meteen een project voor weken onderhanden hebt.

Er lag bij toeval nog een plaatje MDF van deze omvang, weliswaar dunner dan 12 mm, maar ik had zin om aan het voorbeeld te beginnen en zelf wilde ik al een tijdje een nieuw effect uitproberen dus leuk om dat op dit voorbeeld los te laten. Aan de slag.

Om dit verhaal iets korter te maken, het resultaat ligt in de vuilnisbak. Effect geslaagd patiënt overleden, zoiets. Dit paneeltje trok op zo’n wonderbaarlijke wijze krom dat ook de achterkant tegenbehangen geen uitkomst bood. De zaag in het vertrouwde multiplex gezet en nu opnieuw bezig met het voorbeeld voor de workshop.

En ik kan eventuele cursisten verzekeren dat ik zal zorgen voor of dik genoeg MDF of iets dunner multiplex, maar dit soort verrassingen laten we achterwege, de verassing moet zitten in wat je met het materiaal kunt doen.