Eindelijk een paar dagen vrij, en niet thuis in het energieke maar soms iets te drukke Amsterdam zijn.

Lezen, schrijven, mijmeren. Niet bewust aan werk denken.

Ik kijk naar de bladeren van de Rodgersia Pinnata (schout bij nacht), de vorm heeft iets weg van het blad van de kastanje. De bladeren van deze plant staan hoog op de steel, de randen zijn aan het verdorren, krullen om en kleuren bruin, de nerven zijn duidelijk zichtbaar.

Ik weet dat dit een structuur is waar ik in mijn werk iets mee wil. Ik fotografeer de schout vanuit verschillende hoeken en snijd voorzichtig een blad af dat inmiddels ligt te drogen tussen een stapel kranten onder een Perzisch handgeknoopt tapijt. (Niet vergeten om mee naar huis te nemen.)

Terwijl ik in mijn dagboek heel andere gedachten neerschrijf schiet ineens door mijn hoofd hoe ik de sfeer van dit blad – de vergankelijkheid van deze tijd – kan vangen in een paneel. Het antwoord huist in de hantering van mijn techniek. Door in een ander volgorde te werken moet het lukken.

Ik geniet van dit soort dagen, dagen waarop de inspiratie mij ingefluisterd wordt en ik rustig genoeg ben om het te verstaan.