In ‘Herfsttij’ is het eerder genoemde klassieke zevenpaden labyrint zichtbaar, een paneel over het verstrijken van de tijd, met als inspiratiebron de kleuren van een late herfst.

Vanaf mijn balkon zie ik (onder andere) het platte dak van een loods dat in de herfst bezaaid is met bladeren van de esdoorn, zij kleuren van warmgeel naar donkerbruin. Aan het eind van de winter lijkt er een deken van in elkaar grijpende bladeren te liggen, de verschillende kleurtonen vloeien in elkaar over.

Al mijn panelen zijn opgebouwd uit kleine stukjes papier. In herfsttij is gebruik gemaakt van kaharipapier, asarakusuipapier en waxpapier. Deze soorten geven een mooie zachte scheurrand die bij het verwerken, als de herfstbladeren, in elkaar overvloeien. Het labyrint lijkt dieper gelegen, versluierd door de nerven.

De nerven zijn gemaakt van ijzer, bewerkt met zuren. Hierdoor is het gaan oxideren en komt ook het voortgaan van de tijd weer terug.