Ik blader op de laptop door de foto’s van het afgelopen jaar. Zie beelden van de vele wandelingen die we maakten; de Veluwe, het Lauwersmeer gebied, de pier van IJmuiden, ons Amsterdamse bos, de Utrechtse heuvelrug, de Amelandse waddenkust en vele parken en beeldentuinen. Ik zie de panelen die ik maakte, de exposities die ik had; Loods 6, Steenwijk, Ameland, centrum de Roos. Ik zie familieleden, vrienden, kennissen. Musea die we bezochten; er waren er natuurlijk veel in Amsterdam, maar ook Zwolle, Groningen, Leeuwarden, Heerenveen, Deventer, Otterlo, Amstelveen, Haarlem, Doesburg, Heino-Wijhe, en ik vergeet er vast nog vele. Ik zie foto’s van mijn lief die twee maanden in Duitsland verbleef, ik zie sfeerbeelden van plekken waar ik mij graag bevind; vaak een bankje in een park waar ik toef met mijn dagboek, een terrastafeltje, mijn vaste plekje op de waranda, favoriete plekjes in de Kruidhof en de Hortus in Amsterdam ook het schrijftafeltje en mijn werktafel ontbreken niet.

De foto’s vertellen veel over het afgelopen jaar, maar het beeld is niet compleet. Er was ook verdriet, teleurstellingen er waren zorgen en er was rouw. Misschien kun je zeggen dat het leven in evenwicht was.

Wanneer ik naar de foto’s kijk is het ook alsof mij een blik in de toekomst gegund is. Ik zie een foto van de Remonstrantse schuilkerk ik Alkmaar, het de locatie waar ik de komende maanden mijn opleiding bij Shodo – de weg van het schrijven – vervolg. Ik zie foto’s van lege wanden, een locatie waar ik dit jaar zal exposeren. Ik zie een foto van het Spui in Amsterdam, ik zal er mijn kraam weer opzetten. Ik zie foto’s van nieuwe materialen die uitnodigen om de komende tijd mee te werken.

En wat is het goed dat er nog zoveel onzichtbaar is, momenten om te fotograferen of te bewaren in mijn hart.