Het is wel heel erg leuk om mijn werk op deze manier in de plaatselijke krant aan te treffen.
 |
| Zoetermeer |
Hoe het zo ver kwam, een schrijfvriendin deelde een bericht op Facebook over mijn expositie in de Buitenplaats Wester-Amstel. Dit werd gelezen door mij onbekende S.E. die opzoek was naar een afscheidscadeau voor iemand die zich jarenlang – vrijwillig – had ingezet voor basisschool Prinses Margriet en andere projecten binnen haar wijk in Zoetermeer. Eén van de dingen die zij deed om aan inkomsten te komen was het inzamelen van oud papier. De woorden ‘schilderijen van papier’ en ‘oud papier inzamelen’ ontmoetten elkaar in de gedachten van Sandra en zij kwam bij mij op bezoek om naar mijn werk te kijken en daadwerkelijk het afscheidscadeau uit te zoeken. En ik verbaasde mij (ja ik weet het naïef) over het bereik van social media.
Het paneel dat werd uitgezocht was de ‘Libelle in blauwtinten’, ik vertelde Sandra over de totstandkoming en zij vroeg mij of ik dit op papier wilde zetten zodat ze het bij het paneel kon voegen.
 |
| Libelle in blauwtinten, combinatie van gedecoreerd papier, krantenpapier uit de jaren vijftig en asurakusui-papier. |
Ik schreef het volgende:
Inspiratie
Dit paneel met de libelle vleugel maakte ik naar aanleiding van een libelle die ik zag zitten op een op een rietstengel bij een vijver.
Een deel van de vleugel was beschadigd, maar nog steeds vloog de libelle rond, ving insecten, zat in de zon dan weer op het blad van een waterlelie en vervolgens weer op de rietstengel, soms heen en weer bewegend door een zuchtje wind. Misschien was de libelle wat kwetsbaarder, maar niet minder mooi. De aanblik ontroerde mij.
‘Natuurlijk’ bleven er libellen op mijn pad komen, niet alleen in natuurrijke gebieden, maar ook zomaar in mijn straat midden in een drukke wijk in Amsterdam.
Prachtig vond ik het patroon van de aders en de transparantie van de vleugels, de habitat van de libelle zag je als het ware door de vleugels heen.
Het paneel.
De structuur van de aders heb ik gemaakt van krantenpapier uit de jaren vijftig, vandaar de verkleuring. Het materiaal staat voor mij symbool voor alles wat zich in het leven afspeelt, gebeurtenissen blijven deel van je uitmaken, maar de tijd kan je blik erop doen veranderen, de kleur verandert, inzichten veranderen.
De gebeurtenissen stromen – net als bloed door de aders – door je heen, maken je tot wie je bent.
De blauwtinten die je in het werk ziet, zijn opgebouwd uit kleine met de hand gesneden papier. Door het snijden en het weer dakpansgewijs verlijmen ontstaat mee structuur. De blokjes zijn voor mij als bouwstenen, letterlijk en figuurlijk. Ze zijn ook een subtiele verwijzing naar de stedelijke omgeving waar ik de libelle ook weer tegenkwam.
Het blauw zou zowel de kleur van het water als van de hemel kunnen zijn die je door de vleugels van de libelle heen ziet.
Over een deel van het werk is wit, Japans, Asurakusui papier aangebracht. Door dit papier te lakken lost als het ware een deel van het papier op en houd je voornamelijk de vezels van het papier over. Je kijkt bijna op eenzelfde manier door dit papier heen als wanneer je door de vleugels van de libelle heen zou kijken.
In dit werk vallen voor mij een beeld uit de natuur, materiaal en symboliek samen. Het versterkt en ondersteunt elkaar.