Mijn voornemen voor dit jaar was om meer aandacht te schenken aan mijn weblog, of eigenlijk om meer te schrijven, voor mijzelf en voor anderen. Ik wil niet dat dit blog alleen een reeks aankondigingen van exposities is, ook is het niet de bedoeling dat het een weergave wordt van mijn dagboek/journaal of mijn persoonlijke leven. Zoeken naar een middenweg, ik heb hem nog niet gevonden, ik cirkel zoals ik vaak doe door het labyrint met veranderend uitzicht, gelukkig is het een weg waarop verdwalen onmogelijk is.

Bloggen, Facebook het kan een razend tempo hebben en lijkt altijd te schreeuwen om ‘nu’. Terwijl het blog dat ik vandaag wil schrijven, de gedachten die in mij spelen te maken hebben met gisteren. Wanneer ik tot publiceren van dit blog kom gaat het waarschijnlijk over eergisteren, of nog een dag daarvoor.

Dit weerhoudt me soms om gemaakte notities uit te werken en te plaatsen, maar is de actualiteit nu echt wel zo belangrijk. Maakt het uit wanneer ik iets zag, dacht, las, vormgaf? De kans is groot dat dit bericht niet gelezen wordt op de dag dat ik het plaats maar misschien wel dagen of een aantal weken later.

Dus laat ik nu beginnen met schrijven over gisteren, eergisteren, of…

Na een rustige zondagochtend; de man keek naar Max Verstappen, ikzelf naar De Verwondering en VPRO’s Boeken werd het toch tijd om iets buiten de muren van ons huis te ondernemen. Een expositie, een wandeling, een vlooienmarkt, een spelletje midgetgolf (quilty pleasure) of toch naar de bioscoop.

We kozen voor kleur, allereerst een bezoek aan het Jan van der Togt museum waar deze zondag (15 april, daar gaat de actualiteit van mijn bericht) voor het laatst het werk van Walasse Ting te zien was. Het was lang geleden dat ik zijn werk zag, en nog veel langer geleden dat ik er aandachtig naar keek. Herinneringen aan papegaaien, Oosters ogende vrouwen, poezen en fleurig palet. De beelden had ik vrij pictografisch opgeslagen. De expositie verraste me, grote kleurige vlakken die vorm krijgen door de rake penseelvoering met zwarte inkt. Natuurlijk de papegaaien, vrouwen, bloemen en poezen, maar door de manier van uitdrukking zoveel meer dan dat.

Het blijft mij verwonderen hoe werken die op geen enkele manier in relatie staan tot mijn ‘schilderijen van papier’, me op een gedachtenspoor zetten over mijn eigen werk. Terwijl we richting het Amsterdamse Bos wandelen (de tweede ‘buiten de deur’ keuze van vandaag) denk ik na over dingen die zich het beste laten omschrijven als – buiten de lijntjes kleuren. De verdeling van kleurvlakken al dan niet geabstraheerd, het wegsnijden van papier waardoor een lijnenspel ontstaat – niet zo zeer om de vorm aan te duiden, maar meer om een illusie te creëren. Gedachten waarvan ik weet dat ze niet direct zichtbaar zullen worden in een eindresultaat, ze gaan vooraf aan een periode van onderzoek, experiment en ook mislukking, waardoor weer andere, nieuwe dingen kunnen ontstaan.

Na deze stroom van associaties is er meer kleur, nu in de vorm van een bijna overweldigende hoeveelheid in bloei staande kersenbomen. Niet eerder zag ik het bloesempark in het Amsterdamse bos op deze manier, roze en vol toeristen. Een schitterende momentopname want ik vermoed dat de wind van vandaag vele bloesemblaadjes met zich mee voert, misschien komen er een paar in mijn labyrint terecht, om mij eraan te helpen herinneren dat het ook belangrijk is de dingen in mijn eigen tempo te doen, beleven en beschrijven.